Anne olunca...

Bu yazımda biraz kendimden bahsetmek istedim, kimdir bu kadın, nasıl biridir..Her insan için kendini anlatmak zordur, ben en başından başlamak istiyorum. 9 aylıkken yürümeye ve konuşmaya başlamış içi içine sığmaz bir bebekmişim, zaten o gün bu gündür hep bir koşturmaca hep bir şeyler anlatmaca, durduramamış kimse beni. Aslında her şey güzeldi benim hayatımda, beni çok seven bir ailem, başarılı bir okul hayatım, tatillerde gezdiğimiz bir sürü yer, güzel imkanlar vs. Sonra gençlik geldi, delikanlılık, özgür ruh halleri. Kendime çok çevreme az değer verir oldum. Hayat benim için kaçırılmaması gereken fırsatlar haline dönüştü. Şimdi düşünüyorum aslında ne kadar da bencilce sevmişim kendimi. Demiştim ya kalabalıkları severim ama etrafta çok insan olunca kim dost kim düşman ayırmak da zor tabi..Çok güvendim herkes kadar kalbim kırıldı benim de, sonra bir gün söz verdim kendime bu hayatta benden değerli kimse yok, benim hayatımdan önemlisi yok, kimsenin seni üzmesine izin vermek yok! İşte o gün ben de kalp kırmaya başladım. Kimseyi umursamadan sadece kendim için yaşadım. Yine çok sevdim yine sevildim ama elini uzatan herkesin eli havada kaldı. Aslında kötü biri değildim isteyerek kimseye kötülük yapmadım bunun için vicdanım çok rahat ama çok bencildim. İş hayatında da, özel hayatımda da böyleydim. 20'li yaşların başı hem çok güzel hem de böyle dalgalı geçti benim için. Benim için en değerli ailem ve bendim.Zaten sevgili babam, canım annem ve birtanecik kardeşim olmasaydı ne yapardım bilmiyorum.

 

                                                                                                                                               

Sonra biri girdi hayatıma, aslında çok zor şartlar altında tanışabildik, çevresi tarafından değer gören, sevilen, aranan, kötü gün dostu bir adam. KOCAM! O bana hayatta sadece kendini sevmenin aslında iyi bir şey olmadığını gösterdi, her zaman söylerim beni daha iyi biri yaptı. Hep anlayışlı, sakin, huzurlu, sevgi dolu biri oldu. Benim dalgalı denizlerimde bir liman. Ben de onunla sakinleştim, daha sevgi dolu biri oldum. Yine de bazen kabıma sığamadım, taştım o yine beni sakince kıyısına çekti. Ve günlerden bir gün oğlum Beren geldi. Artık ben bir anneydim. Daha Beren'e hamileyken dünyam değişti. kalbim de onunla birlikte büyüdü büyüdü...Bir yerde okumuştum. Anne olunca insanın kalbi de büyüyormuş daha çok sevgiyi alabiliyormuş içine, ne kadar doğru. Artık daha duygusal, vicdanlı, kalp kırmaktan ödü kopan, içinde iyi niyet olduğunu bildiği herkesi seven, yardım etmeye çalışan, yine capcanlı, heyecanlı ama artık huzur veren biriyim. Beni buraya getiren aslında tüm bu yaşadıklarım, hayatta her şeyin bir sebebi var. O deli zamanlardan çok güzel arkadaşlar getirdim bu zamana, sonra yeni dostlar girdi hayatıma, şimdi her şey daha dopdolu.  Bu yüzden kimseyi yargılamamak, içinde kötülük yoksa sevmek lazım. Ben artık böyle bir insanım! Kendiyle gurur duyan bir anneyim, bir eşim, bir kızım, bir arkadaşım, bir dostum. Bundan sonra bu insan neler yapıyor nasıl hissediyor, neler yaşıyor bunu paylaşacağım. Umarım okuyacak herkes güzel vakit geçirir.